Onder Invloed is celebrating it’s 2,5 years anniversary in the month January. One part of the celebrations is this new section in which musicians will give you their Top 5 of best songs. Including a personal story behind the song. There will be a new Top 5 online every day in January. Read the stories, watch the videos and listen to the song in our Spotify playlist. Episode 2: )a((o (This Leo Sunrise).
[Some Top 5’s might be in Dutch, like this one. please use Google Translate or just watch the videos.]
Beste Liedjes? Die bestaan niet. De mooiste muziek is de muziek die je ‘zelf’ ontdekt. Waar je per ongeluk over struikelt, vrienden mee wordt en vijanden mee maakt. Het liefst als je jong bent. Ik heb Vanilla Ice, NKOTB en Milli Vanilli dus maar met de mantel der jeugdzonden bedekt en begin bij de onzekere puber die ergens tussen de autoritten met mijn vader (‘s zomers mee helpen werken op de bouw voor mijn eerste cd speler en mijn eerste gitaar) met Dire Straits’s ‘Brothers In Arms’ op en de opkomst van Jan Douwe’s 2 Meter Sessies op tv. Er is gewoon teveel muziek. Het is een selectie van droefgeestige ballades geworden, maar dit zijn voor mij toch blijvers gebleken uit een relatief kort tijdsbestek.
1. Sparklehorse – Heart Of Darkness
Vivadixiesubmarinetransmissionplot. Ik typ dat zo maar even op, vermoedelijk zonder spelfouten, ik heb de inlay destijds helemaal doorgespit en elk benoemd object of instrument geprobeerd te horen. In mijn dorp waren twee platenzaken. De zoon van de organist van de dorpskerk had er een die me beviel. Ik vermoed dat hij regelmatig ‘alternatieve’ platen inkocht waar geen enkele vraag naar was in ons dorp vol gereformeerden. Die belandden steevast in de 5 gulden bakken, waar ik het vooral van moest hebben.
Ik was in ons gezin zo goed als ‘alleen’, wat popmuziek betreft. Na de zwijmelmuziek van Jason Donovan en Glen Medeiros via mijn zus begon ik zelf gaandeweg naar wat anders te zoeken. Ik kan me niet herinneren ooit een cd uit die 5 gulden-bakken te hebben beluisterd. Ik kocht meestal blind een plaat met een mooie hoes. Henri (zo’n stille vriendelijke ‘nerd-achtige’) en ik zaten samen helemaal vooraan bij engels en we wisselden wel eens cd’s uit. Van ‘Heart Of Darkness’ zei hij dat het misschien wel het mooiste liedje was dat hij ooit gehoord had. Henri, ik heb dat misschien wel simpelweg van je overgenomen.
2. PJ Harvey & John Parish – That Was My Veil
Wat was ik onder de indruk van deze plaat: Dance Hall at Louse Point. John Parish die met de meest de meest gruizige bluesy klinkende geluiden een afwisselend hysterisch gillende, dan weer fluisterende PJ Harvey begeleid. Ik kende PJ Harvey nog helemaal niet toen ik de plaat uit de uitverkoopbak van de platenzaak in ons dorp viste. De plaat is later (met een hele boel andere geliefden) van mijn studentenkamer gestolen. Samen met de gitaar van Maarten en de fiets van Jaap. (‘Rico’, als ik je ooit tegenkom sla ik je tot moes, wat was ik naïef). Ik heb ‘m nooit teruggekocht, maar wel laatst gedownload en integraal beluisterd. Vroeger skipte ik de ‘enge’ harde nummers van deze plaat, nu kan ik ze nog steeds maar nauwelijks aan. Ach jeugd, o grimmige puberziel, o here jezus, zonde, hel en verdoemenis, o isolatie. ‘That Was My Veil’ is in al haar eenvoud een rustpuntje in die door demonen bezeten plaat. Een parel en nog steeds een van mijn favoriete PJ nummers.
3. dEUS – Nine Threads
Ik was echt best een brave jongen, maar ik herinner me weinig van het eerste (en enige) concert dat ik dEUS zag op Lowlands, 1997. Ik had zelfs dat shirt gekocht (en ik had het aan aan tijdens het concert) grijs met groene mouwen. ‘Fell Off The Floor Man’. Bier en wiet geeft verdriet: wat flarden ‘Suds & Soda’, warm, misselijk en overal halfnaakte idioten die hosten alsof pater Moeskroen voortdurend ‘roodkapje’ speelde, grote blauwe(?) tent, zweet.
Ik, in dat shirt, ik moest ontsnappen. Ik liet me achterwaarts door de Alfa tent vallen totdat ik een tentscheerlijn in mijn rug voelde. Iemand die me op het campingpad weg van die tent nariep: ‘hey, dEUS is NU bezig, sukkel!’. Het donderde me niet meer. dEUS was toch al van Angela, ik was toen toch meer een Moondog Jr. man (u raad al uit welke platenbak ik ‘everyday i wear a greasy black feather on my hat’ viste).
Nu interesseert dat quasi-eclectische gedoe aan belgenmuziek me gemiddeld genomen geen reet meer, maar dEUS was die eerste twee, vooruit, misschien drie platen echt iets unieks. Nine Threads is weer zo’n prachtig klein liedje. Jazzy, maar niet enkel met van dat hysterische getoeter. Poëtisch, introspectief, zelfs een beetje lief, americana meets kamermuziek. En kort en onaf. Zo hoort het, o goede immer succesvolle Belgen.
4. REM – Country Feedback
Toen mijn ‘hippe ome Piet’ mij medio 1990 voor het eerst ‘Out Of Time’ uitleende, denk ik dat het vooral met mijn oom te maken had dat ik de plaat mooi zei te vinden. Ik liep toen met hetzelfde gemak nog warm voor Snap, Roxette of Foreigner, denk ik achteraf. ‘Losing My Religion’ vond ik al mooi op de lagere school, dat wel. maar dat was een hit. Hits zijn voor sukkels, zeker in top vijfjes. Pas rond ’93, of misschien nog wel later, viel het REM kwartje. Een sleutelplaat in alle opzichten.
Als ik echt geen idee meer heb, dan beland ik vaak weer bij REM. ‘Country Feedback’ is vermoedelijk een relatiecrisis-relaas. Het heeft een prachtige pedalsteelpartij en een gelaagde sound over van die welbekende mineur-akkoordenprogressies. De stem van Stipe is hier zo ontzettend meesterlijk droef en grijpt me nog altijd en zoals bijna altijd bij de keel. “It’s crazy what you could have had”, al zou hij het nog een uur lang doorjammeren….
5. Bjork – Hyperballad
Ik hield aanvankelijk niet zo van bliepjes en piepjes-muziek (dance). Toen triphop in zwang kwam, ging ik om: Goldie, Portishead, die gare stuiterende frotbeats van Lamb (debuutplaat, 5 gulden-bak) en die manische depri-rochelblues van Tricky vond ik uiteindelijk ook fantastisch. Bjork vond ik altijd een aanstelster. Ze zong altijd zo raar. Maar mijn toenmalige vriendinnetje was er ‘ineens’ wel weg van en die kocht haar tweede plaat ‘POST’.
We zaten er samen naar te luisteren, het was al uit meen ik. Toen hoorde ik ‘Hyperballad’. Ik vind het een prachtig beeldend iets. Toch gewoon een liedje. Bjork is een genie qua teksten en sounds. Ik zou het wel willen coveren met een trits tuvaanse keelzangers en het metropoleorkest, maar er is geen tijd en geen geld voor vrees ik.
Bonus. The Tragically Hip – ‘Titanic Terrarium’
Maarten wist dat ik van REM hield. Zo ontmoetten wij elkaar. Hij leende aanvankelijk mijn Heather Nova, omdat ie haar zo geil op de hoes vond staan. Ik kreeg ‘Day For Night’ van hem in mijn handen gedrukt. “Als je van saaie muziek houd, dan vind je dit vast ook goed”. Dat was dan maar een basis voor een nieuw soort ongelijke (muziek)vriendschap. Later kwam het met onze uitwisselingsbasis wel wat meer in verhouding, toen ik hem mijn uit de vijf-gulden bakken verzamelde juweeltjes (Sparklehorse, PJ, 16 Horsepower, Radiohead – maar dat vond hij niets – en meer van dat soort shit) leverde.
Van Maarten kreeg ik vooral ‘oude rotten les’, van Hendrix tot Zappa, Neil Young, The Floyd, Genenis en Marillion. Ook Maarten had moderne muziek. Zo tapete ik van hem ‘Niandra Lades and Usually Just a T-Shirt’ van Johnny Frusciante (in zijn junkietijd). Verder vond ik zijn Nick Cave-afdeling vooral fantastisch. Niet veel later knutselden we op zijn 4-track de meest schaamteloze, schurende, bonkige Nederlandstalige en instrumentale niemendalletjes in elkaar met allerhande unieke rommelmarkt zooi.
Oh ja, Day For Night is een prachtplaat van a tot z, maar alweer heb ik het stilste liedje gekozen. Pure poëzie. Het gaat wel erg duidelijk over twitter, een stevige managementlaag, omvallende banken, fucking privatisering, xenofobie, ontevredenheid, stupificering en meer van dat soort hot issues, maar dat is nu eenmaal zo met van die politieke bands.
——————————————————–
Visit This Leo Sunrise’s website.
You can also listen to the original versions, and some cover versions, of these songs in the Onder Invloed Spotify playlist.